HERDENKINGEN - 1995

Bob Silver; Schakel in een ketting, herinneringen aan de 50 jarige herdenking van operatie Manna en Chowhound

Bob Silver, Amerikaanse veteraan van de 385ste BG, was ook aanwezig tijdens de herdenkingen in 1995. Hij schreef een dagboek van achttien pagina's over zijn terugkeer naar Nederland waarin hij de gebeurtenissen beschrijft die zijn leven een nieuwe betekenis gaven.

De 6^e van ons verblijf in Holland:
Een mooi klein Nederlands stadje op een prachtige dag is een scene die je moeilijk kunt overbruggen. Valkenburg was op maandag zo'n plek. Toen we de bus uitkwamen stond er een grote groep kinderen op ons te wachten op het stadsplein. De meeste stonden te zwaaien met vlaggetjes en velen hadden tekeningen bij zich die ze voor ons hadden gemaakt. Daarop stond hun versie van de voedseldroppingen.

Een helikopter hing in de lucht boven ons hoofd en strooide oranje flyers uit. Dit illustreerde de voedseldroppingen. Het plaatje was als volgt: Een prachtige zonnige dag. Fruitbomen en tulpen in volle bloei. Vrolijke kinderen die ons begroetten met vlaggen en vaandels en de douche van oranje strooibiljetten... Over het geheel bekeken geen slecht plaatje!

De tiende dag van Bob's bezoek was het bevrijdingsdag in Nederland. De dag was een aaneenschakeling van ceremonies, banketten, diners, etc.

'We vertrokken het hotel om 9 uur 's ochtends voor een korte rit naar een stadspark met meertjes. Daar stapten we in voertuigen uit de tweede wereldoorlog om deel te nemen aan een parade.'

Alleen de mannen stapten in de jeeps en de trucks. Zoals bleek was ik erg fortuinlijk dat ik in een Jeep zat. Daardoor zat ik vlakbij de mensen die langs dek kant van de weg stonden. Onze vrouwen volgden in de parade in bussen. Het was geweldig. Een zonnige dag. We verlieten het park om twintig over tien en begonnen een route die ons dwars door het centrum van Rotterdam bracht. Er stonden meer mensen langs de kant van de weg elke straat die we door reden.

Visualiseer, als u kunt. De straten volgepakt met mensen. Eerst twee tot drie rijen diep, daarna vier tot vijf en uiteindelijk in de buurt van het centrum staan de straten volgepakt van stoeprand tot de voorgevels van de gebouwen. Zodra we langskwamen werd er geapplaudisseerd, dat was voor ons een constant geluid. Duimen omhoog, V voor Victorie symbolen, bloemen werden naar onze wagens gegooid. (Van enkele rozen tot hele boeketten) Mensen die me tranen in hun ogen hun dank uitspraken. Zij hadden tranen in hun ogen toen ze het zeiden, maar ik ook en om eerlijk te zijn heb ik die weer nu ik dit schrijf. Het was de meest geweldige uitbarsting van liefde en waardering die je je kon indenken. HET WAS ONGELOFELIJK!

Omdat de straten zo vol met mensen stonden ging de parade langzaam vooruit en stonden we geregeld stil. Op die momenten leek iedereen in de menigte naar voren te komen om ons aan te raken en onze handen te schudden. Men bleef ons bedanken. Een vriend van de Rotterdams politie vertelde ons dat er meer dan een miljoen mensen op straat waren.

Het regende confetti in het centrum van Rotterdam. Voor het gemeentehuis stond een tribune met de commandanten van de Nederlandse Luchtmacht, Marine en mariniers. Er was een Amerikaanse vier-sterren generaal (Generaal Jamerson, hoofd van de Amerikaanse strijdkrachten in Europa en het Midden-Oosten) en zij salueerden naar ons. Terwijl we dichter bij de tribune kwamen zag ik wat er gebeurde. De gedachte om terug te salueerden vanuit de Jeep schoot door mijn hoofd, maar ik liet die gedachte varen omdat ik bang was om mijn balans te verliezen en dan zou de hele parade moeten stoppen omdat ze de "arme oude man" van straat moesten rapen.

Frans Cayaux in zijn brief, 'Een verhaal compleet':

"Een bijzonder moment gebeurde op zondag 1 mei op onze weg naar de kerk in den Haag. Op een gegeven moment passeerden we de straat waar ik als kleine magere negenjarige jongen had gewoond en waar ik de grote bommenwerpers die ons leven hadden gered over de daken had zien vliegen enkele dagen voor de bevrijding. Ik had toen staan zwaaien naar dezelfde mannen die nu bij mij in de bus zaten, precies vijftig jaar later! Ik had tijdens die bustrip de microfoon en heb bij veel zaken commentaar gegeven tijdens de trip, maar dat moment liet ik voorbij gaan omdat ik overwelmd was door emotie."

" Mijn vreugdevolle herinneringen aan de voedseldroppings en de bevrijding werde verrijkt door de herinneringen aan de vijftigste herdenking op een geweldige manier. Het was het completeren van een verhaal. Het was een geweldig verhaal geworden en de herdenkingsweek was een passende 'happy ending'

Een kort overzicht van de festiviteiten in 1995