Bernie Behrman

Behrman was een top-turret (geschutskoepel op het dak) schutter in de 569ste squadron van de 390ste Bomb Group. De 390ste was net als alle andere groepen die deelnamen aan operatie chowhound onderdeel van de 3e Wing van de 8ste Luchtmacht.

Denkend aan de chowhound missies brengt een heleboel herinneringen terug. Ik nam deel aan de eerste vlucht op 1 mei 1945. Tegen die tijd was de oorlog zo ongeveer voorbij. Onze groep nam op dat moment niet langer deel aan operationele missies. We hadden onze laatste missie gehad op 20 april. De luiken van de bommenwerpers waren de dag voor operatie chowhound aangepast. Er waren houten vloeren aangebracht de loslieten zodra de luiken van de bommenwerpers open werden gedaan. Ik denk dat we 2.000 tot 3.000 pond bij ons hadden in het bommenluik.

Er waren afspraken gemaakt met de Duitsers dat de bommenwerpers geen wapens mee zouden nemen op deze missie. De machinegeweren waren onderdeel van de bewapening van het vliegtuig en konden er niet gemakkelijk uit worden gehaald. We losten dit op door geen munitie mee te nemen. Tijdens de missie droeg ik overigens wel een pistool bij me, net als mijn bemanningsleden. Er was dan wel een bestand, maar een beetje extra zekerheid kon geen kwaad.

Om de veiligheid van de bemanningen te garanderen waren onze orders om de missie onmiddellijk af te breken bij de eerste tekenen van vijandig vuur. De eerste vliegtuigen zouden dit dan per radio doorgeven aan de achterop komende vliegtuigen die dan ook de missie af zouden breken.

De vlucht boven het Kanaal was erg interessant vanwege de hoogte waarop we vlogen. We vlogen op 500 voet over het water en voor een hakkelig vliegende bommenwerper (niet kwaad bedoeld) dat was nogal gewaagd. We vlogen over een konvooi en de bemanning op het dek van de schepen was zo duidelijk te zien als iemand die aan de overkant van de straat staat.

Het doel van onze missie was vliegveld Valkenburg. We hadden geen moeite om het vliegveld te vinden waar we de de spullen moesten droppen. Tegenstand op de grond was niet aanwezig.Toen we een bocht maakten om in de juiste baan te komen boven het vliegtuig zag ik Duitse soldaten wachtlopen. We dropten het voedsel. Het voedsel was verpakt in cementzakken. Sommige van deze zakken bleven hangen aan de haken van het bommenluik. Dat veroorzaakte geen problemen en we sloten het bommenluik met de zakken ertussen en vlogen terug naar onze basis met een goed gevoel. De bemanning aan boord was een gevechtsbemanning en had zijn aandeel gehad in het opblazen van dingen. Na deze destructieve missies gaf deze laatste ons een erg goed gevoel.

Ik denk dat de langzaam vliegen de bommenwerpers die met 150 tot 175 knopen over de droppingszones vlogen een hart onder de riem hebben gestoken bij de mensen op de grond die ze over zagen komen.

<< BACK     VERDER >>